دیگر به زبانت بگو بس است ،از ذکر لبیک های دروغین باز ایستد،لبیکی ک همراه با عمل نباشد چه سود برای او،زبانی که دست یاری کننده ای آن نباشد دیر یا زود خاموش می شود… حال تو رو ب او بگو لبیک و پشت به او دست در دست گناه کن مهدی را چه سود به غیر از آن که کوفی بودنمان را باری دیگر برایش رو کرده باشیم
امروز خود را با سرعت نور ازجلوی چشمانم گذراندم تا شاید کمتراشتباهاتم نمایان شود ولی یک چیز بین آنها آنقدر آشکار بود که با چشم بسته نیز دیده می شد وآن چیزی جزء خودنمایی نبود وقتی در عمق واژه خودنمای فرورفتم بی عزتی را یافتم.راستی چرا ما آدم ها اینقدر سعی میکنیم خود را به دیگران اثبات کنیم؟ شاید یکی از ادله ی آن خود را باور نداشتن باشد وهمین باعث می شود دربیشتر اوقات خود را به جای ناخود به دیگران قالب کنیم به امید اینکه مورد تایید دیگران قرار گیریم ولی به تنها چیزی که توجه نمی کنیم زیبایی وجودمان است که مورد توجه الله می باشد و هر روز ظاهرمان را زیبنده تر می کنیم در حالی که باطنمان گندیده ولحیده شده است ومثل ما مثل آن میوه فروش فریبکاریست که برای اینکه میوه اش زودتر به فروش برسد روی جعبه را میوه های تازه وخوب و هر چه میوه ی گندیده دارد زیر آن می چیند غافل از این که کارش به ضرر خود تمام می شود چون یک خریدار دانا و باهوش کل جعبه را بررسی می کند وبعد خریدش را می کند ودر معدود مواقعه ای که خریدار شخص غافل وسطحی نگر باشد فریب میوه فروش را می خورد.پس از آن رو که خریدار اصلی ما خداوند دانای حکیم است،وای بر ما که برای اینکه مورد قبول خریدارن غافل قرار گیریم از رضایت خالق هستی و خریدار اصلی قرار نگیریم.
باید بنویسم،مانده ام چه بنویسم، باید بنویسم که درسکوت مانده ام ولی پر ازحرفم،حرف های بی صدا،حرف های خاموش امّا سوزان.
حرف های که جای برای گفتن وگوشی برای شنیدنش نیست.تنها جایش همین صفحه ی مقابل روی توست پس خوب به آن بنگرچرا که تو باید این سکوت را بشکنی وباید فریاد سر دهی وبه زمینیان بگویی:
آیا کسی هست که قدمی را درجهت مخالف خودخواهی هایش بردارد؟
آیا کسی هست که دستی را برای رسیدن به بالای دست خود یاری کند؟
کسی هست که تنهایی هزار وچهارصد ساله را پر کند؟
آیاکسی…………………………………………..هست؟
اگر می گویی آری،پس چرا هنوز در سکون مانده ایم؟
چند روزیست که نفس هایم بر کالبد وجودم سنگینی میکند ونای نالیدن وبال پرکشیدن ندارم.خسته ام از حرف های تکراری که هرروزبا خود زمزمه میکنم که روزی میرسد که تو از موفقیت لبریزی،اما پیروزیی هایم در رویاهایم(زمزمه هایم)خلاصه شده است چون که بالی برای پروراندن آنها ندارم شاید هم دارم ولی تکانی به آن نداده دام.
خستگیم بیشتر برای این است که این بار طاقت فرسا را روزگاری بس طولانیست که بر دوش می کشم، باری تهی ولی کشتنی، بارچه کنم وچه باشم؟ باری که بهایش عمرم بود ونفعش هیچ.
چه شده ایم که دیگر در چشمانمان برق شادی دیدار یار نمی درخشد؟
چه شده ایم که دیگر فکر فرداها در ذهنمان تپش ندارد؟
چه شده ایم ک دلتنگی غروب جمعه را به شب فراموشی سپرده ایم؟
شاید منجیمان را، مهدیمان را باور نداریم.
اطرافت را نظاره گر باش که چه گونه هر شخصی،کودک وجوان ،شاید هم بزرگترهایشان در فضای خفقان و ابهام آور افکار وعقایدشان غرق شده اند،همگی در یک فضایند ولی قضایایشان متفاوت.
گروهی لامذهب و گروهی هم دم از مذهب میزنند ولی بی مذهب میروند.گروه ها ،لینک ها و فرندها هرکدام تفکراتشان را به یکدیگر قالب می کنند. تو ای طالب عشق( ای طلبه) نمی خواهی حرکتی،جنبشی برای معشوقان الهی انجام دهی؟آیا وظیفه ات را هنوز نشناختی؟ آیا وظیفه ات چیزی جز تصفیه عقایدست؟
پس بکوش،بکوش قبل از اینکه شیاطین زمانه با ابزارهای پیشرفته تیر زهرآگین خود را بر اندیشه های پاک الهی بزنند تو زره ای باشی در مقابل آن وباحضورت در این فضا نوازشگرتفکرات بلورین وجلا دهنده ی آنها باشی.